Zapytałam kiedyś księdza Kaczkowskiego, dlaczego zatytułował jedną ze swych książek „Życie na pełnej petardzie”? - Bo warto żyć na pełnej petardzie! – odpowiedział mi bez namysłu. - Zwłaszcza wtedy, jeśli to życie się kurczy. Mam glejaka w mózgu i niedowład lewej części ciała, wiem, że moja choroba jest śmiertelna. Ale to nie znaczy, że mam siedzieć i płakać. Życie jest przecież takie smaczne.

Gdy dopytywałam, co smakuje mu w nim najbardziej, odparł przyziemnie: krwista polędwica i czerwone wino. Po chwili dodał już poważniej: „Eucharystia, która jest przedsmakiem Nieba”. Proponował ludziom, by eucharystią i komunią świętą "otulali" tych, których kochają. Tak, żeby poczuli bliskość i czułość Boga. Bo Bóg jest czuły.

Urzekało mnie, gdy mówił, że w Hospicjum im. Św. O. Pio w Pucku, które założył i które kochał, "jak w kropli wody odbija się cała prawda o człowieku". Podziwiałam, jak towarzyszył umierającym. Był pewien, że kiedyś będzie mógł spojrzeć im w oczy, gdy spotka tych wszystkich ludzi po drugiej stronie. Uważał, że warto celebrować moment śmierci. „Żeby było pięknie”. Twierdził, że ludzie wybierają sobie tych, przy których chcą odejść. A czasem nie chcą przy śmierci nikogo. „Wymykają się na tamten świat po angielsku. Rodziny przy nich non stop czuwają, po czym na chwilę wychodzą do kuchni albo łazienki i wtedy ten ktoś odchodzi”. Nadmiernie płaczącym proponował "krzesełko nieszczęścia". Czyli: "należy sobie wyznaczyć godzinę, w której będę się martwił, na przykład od 7.00 do 8.00. Gwarantuję, że po godzinie siedzenia na krzesełku nieszczęścia, ma się już dosyć tych zmartwień" (Ks. Jan Kaczkowski, Joanna Podsadecka "Dasz radę. Ostatnia rozmowa'). Apelował, by człowiek starał się "wycisnąć życie". Na tyle, na ile się da. Bo powtórki nie będzie. "Zmieńmy to, co nas uwiera. Spełnijmy marzenie. Zróbmy to, na co wcześniej nie starczało odwagi". Mocno zachęcał do pomagania innym. "Godność osoby ludzkiej jest w dawaniu. Może to dawanie będzie jedyną rzeczą do "oddania" po drugiej stronie? - pytał retorycznie.

Nowotwór traktował długie pożegnanie. Jedno z najdłuższych. Jemu samemu siłę dawała w chorobie pewność, że Bóg go nigdy nie opuszcza. Że króluje On nad czasem. Że „wszystko jest wprojektowane w krótkie życie, które ma w sposób naturalny i początek, i koniec”, jak pisał w książce "Grunt pod nogami".

Nie był wolny od lęku. Po ludzku, bał się momentu śmierci. Przyznawał: - Lękam się śmierci, a jeżeli bym tę obawę przełożył na konkretny strach, to będę się bał bólu, duszności, samotności, jakiejś pogardy. Jest we mnie jakiś ludzki niepokój przed tym, co nieznane, i żal że za wcześnie. Bo mam ogromny apetyt na życie. Ale staram się nie wierzgać, całkowicie poddaję się panowaniu Jego woli.

Wszelkie lęki pomógł mu ostatecznie przezwyciężyć... sam rak. I błogosławiony ksiądz Popiełuszko. "Zanim zachorowałem, bałem się wielu rzeczy, wielu więcej niż dziś. Przestałem za przyczyną raka, a także - jak sądzę - Jerzego Popiełuszki, który mówił, że największą tragedią człowieka jest strach, który go paraliżuje". - Jerzy, wyzwól mnie z tego potwornego strachu - zawołał kiedyś ksiądz Jan. - Niedługo po tym przyszedł dzień, w którym okazało się, że mam glejaka czwartego stopnia. Kiedy ze mnie zeszło napięcie, otrząsnąłem się z pierwszego szoku, mówię: Jerzy, ale nie z takiej grubej rury, nie tak ostro! Teraz mnie z tego wyciągaj. Tak całkiem serio: przykład Jerzego Popiełuszki i ta moja choroba uwolniły mnie z lęku.

Pytałam księdza Kaczkowskiego, czy nie jest zły, że Pan Bóg go nie uzdrawia?

- Jak ja mogę być zły na mojego Stwórcę i Odkupiciela? To jest nie ten porządek!

W głębi duszy, liczył na cud. Był jednak gotowy zarówno na to, by on się zdarzył, jak i na to, że nie zostanie cudownie uzdrowiony. „Myślę, że jest w tym jakaś logika, że trzeba być przygotowanym zarówno na cud, jak i na jego brak - tłumaczył. - Trzeba postarać się wyrobić w sobie wolność, która pozwoli całkowicie poddać się woli Boga. Czyli jeżeli Twoją wolą, Panie Boże, będzie uzdrowienie mnie, to się poddam z wielką przyjemnością i zrobię imprezę, ale także całkowicie poddam się Twojej woli, wtedy, gdy mnie nie uzdrowisz”.

Ksiądz wyjaśniał, że są o wiele większe cuda, niż te, że ktoś wyzdrowiał fizycznie. Paradoks? Niekoniecznie. Bo w chrześcijaństwie wcale nie cud uzdrowienia fizycznego jest najważniejszy. Cud jest znakiem, który trzeba rozpoznać i zinterpretować. Ma on służyć czemuś więcej, niż tylko przedłużeniu życia na ziemi na jakiś czas. Dlatego właśnie ks. Kaczkowski lubił przywoływać Starotestamentalną opowieść o królu, który zapadł na śmiertelną chorobę i prosił: "Panie Boże, uzdrów mnie". I Pan Bóg powiedział: "Dobrze, uzdrowię cię. Dodaję do twojego życia pięć lat. Co z tym zrobisz?"

- I właściwie każdy cud uzdrowienia, czy każde przedłużenie życia- to jest dodanie jakiegoś czasu, żebyśmy go godnie wykorzystali. Bo podstawowym celem naszego życia jest zbawienie. Nie jak najdłuższe życie na ziemi, tylko życie wieczne w szczęściu - tłumaczył ks. Jan, przywołując zarazem różne cuda, których był świadkiem w hospicjum: cud przebaczenia, pojednania, naprawienia relacji, a także nawrócenia. - I o tym trzeba mówić. Tymczasem, my jesteśmy tak dramatycznie przywiązani do naszej ziemskiej skorupy biologicznej i chcielibyśmy za wszelką cenę przedłużyć życie ziemskie. Tak jak gdyby wszyscy ci, których współcześni uzdrawiacze, nawet wielebni, uzdrowili, mieli nigdy nie umrzeć. Ci, których Chrystus Pan wskrzesił z martwych, też musieli po raz kolejny zaznać śmierci.

Nie umiał znaleźć odpowiedzi, dlaczego jednych Pan Bóg uzdrawia, a innych nie: „Nie wiem, jakie są motywacje Pana Boga i trudno mi w Jego imieniu odpowiadać, czym się kieruje, gdy jednych uzdrawia a innych nie. Naprawdę, nie wiem!”.

Ostatnim słowem, które wypowiedział, brzmiało: „miłosierdzie”.