Pod koniec czasów Starego Testamentu autor Księgi Mądrości podejmuje sprawę tajemniczej obecności śmierci w świecie stworzonym przez Boga. Śmierć zaprzecza porządkowi, który Bóg w swej dobroci ustalił. Wszystko, co istnieje, zostało podporządkowane darowi życia, natomiast śmierć stanowi wyłom, który nie jest miły Bogu. Mędrzec, obdarzony charyzmatem natchnienia, napisał: „A śmierć weszła na świat przez zawiść diabła i doświadczają jej ci, którzy do niego należą”. Czy więc są tacy, którzy – nie należąc do diabła – nie doświadczają śmierci? Tak, bo aczkolwiek śmierć fizyczna kładzie kres życiu sprawiedliwych w doczesności, to nie niweczy daru życia, lecz otwiera je na nieśmiertelność. Księga Mądrości niesie przesłanie najprawdziwszej nadziei: „Do nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka – uczynił go obrazem swej własnej wieczności”. Wdzięczni Bogu powtarzamy za psalmistą: „Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś”.

To, co Stary Testament zaledwie przeczuwał, urzeczywistniło się w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Apostoł Paweł tłumaczy Koryntianom: „będąc bogatym, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić”. Nadzieja na życie wieczne stanowi najsilniejszą motywację do naśladowania Syna Bożego, co znajduje wyraz w okazywaniu miłosierdzia oraz sprawiedliwym podziale dóbr materialnych. Oczekując na życie wieczne, nie możemy zaniedbać naszych powinności wobec bliźnich. Ideałem jest równość, której ramy wyznacza zasada: „Nie miał za wiele ten, kto miał dużo. Nie miał za mało ten, kto miał niewiele”.

Realizowanie tej prawdy pozwala dzielić się dostatkiem z potrzebującymi, a zarazem roztropnie poprzestać na tym, co wystarczające dla godziwego chrześcijańskiego życia.

Zmartwychwstanie Jezusa zostało poprzedzone przez kilka dokonanych przez Niego znaków w postaci cudu wskrzeszenia. Fragment Ewangelii według św. Marka opowiada o wskrzeszeniu dwunastoletniej córki Jaira, przełożonego jednej z galilejskich synagog. Zrozpaczony ojciec prosi o dar życia, ale dziewczynka skonała, zanim Jezus do niej przybył. Wydawało się, że wszystko stracone, co jest swoistym obrazem niezliczonych sytuacji, które wydają się bez wyjścia. Ale tam, gdzie człowiek nic nie może, Bóg bierze sprawy w swoje ręce. Świadkami wskrzeszenia stali się trzej uczniowie – Piotr, Jakub i Jan, ci sami, którzy towarzyszyli Jezusowi podczas Przemienienia na górze Tabor. Cierpliwie przygotowywał ich na czas najtrudniejszej próby, której zostali poddani w Ogrójcu. Aramejskie polecenie „Talitha kum”, czyli „Dziewczynko, wstań”, ukazało skuteczność życiodajnej mocy Jezusa. Zmarła wróciła do doczesności, którą opuściła, co potwierdziło, że śmierć nie jest absolutnym końcem, lecz bramą. To niezwykłe wydarzenie zapowiada znacznie większy cud, a mianowicie zmartwychwstanie Jezusa i nasze. W aklamacji przed Ewangelią słyszymy: „Nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, śmierć zwyciężył, a na życie rzucił światło przez Ewangelię”. To wspaniałe wyznanie wiary nadaje najgłębszy sens naszemu życiu.