Urodziła się w 1919 r. we wsi Sechna, niedaleko Limanowej, w rodzinie rolniczej. Po ukończeniu w rodzinnej miejscowości szkoły powszechnej wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi. W niedalekich Żbikowicach siostry od 1912 r. pracowały w szkole oraz opiekowały się ubogimi i chorymi w okolicznych wsiach. Po ukończeniu 3-letniego seminarium dla wychowawczyń przedszkoli s. Gabriela pracowała podczas okupacji jako wychowawczyni w domach dziecka. Pierwszą praktykę odbyła we Lwowie w domu dziecka, które przełożona generalna – m. Ludwika Lisówna zorganizowała dla osieroconych polskich i żydowskich dzieci w Domu Generalnym przy ul. Kurkowej 45. Tamtejsze zakonnice opiekowały się ok. 40 sierotami, wśród nich było ok. 15 żydowskich dziewczynek. Oprócz sierocińca siostry prowadziły w tym samym domu przedszkole dla 50 ubogich dzieci z miasta.

Po wojnie i repatriacji od 1947 r. s. Gabriela Ludwika Bednarek pracowała w przedszkolach i zakładach wychowawczych. Łączyła to zajęcie z obowiązkami przełożonej wspólnoty zakonnej – najpierw w Krakowie (Borek Fałęcki), potem w Ostrowcu Świętokrzyskim, w Domu Prowincjalnym w Krakowie, a następnie w Domu Generalnym w Warszawie. Pracowała także w placówkach parafialnych: w Mokrzyskach, Mszanie Dolnej, Niedźwiedziu. Od 1993 r. jako zasłużona emerytka przebywa w Mszanie Dolnej. Pomimo wieku nigdy nie stroniła od pracy – przez wiele lat zajmowała się np. tamtejszą biblioteką – i nie utraciła pogody ducha. Z modlitwą i różańcem w ręku przyjmuje każdy dzień z jasnym umysłem, otwartym sercem i uśmiechem.