Caritas Archidiecezji Przemyskiej prowadzi pięć świetlic socjoterapeutycznych dla dzieci i młodzieży. Dziś poznajemy świetlicę w Grodzisku Dolnym k. Leżajska.
Placówki te funkcjonują w Łańcucie, Przemyślu, Sanoku, Ustrzykach Dolnych i Grodzisku Dolnym. Mimo trudnych warunków epidemicznych, dzięki dużemu zaangażowaniu pracowników świetlic podopieczni nie zostali pozbawieni wsparcia i opieki w tym niełatwym czasie. Prowadzone były wirtualne zajęcia. Dzieci i młodzież aktywnie włączyły się w akcję „Wdzięczni Medykom”. Pod koniec maja wznowiliśmy zajęcia w naszych świetlicach.
Świetlica w Grodzisku Dolnym
Świetlica socjoterapeutyczna w Grodzisku Dolnym k. Leżajska działa od 1 marca 2017 roku. Pomoc kierowana jest do dzieci i młodzieży (od 10 do 18 lat) pochodzących z rodzin wielodzietnych, zagrożonych wykluczeniem społecznym, mających problemy w nauce czy zachowaniem w szkole, wychowujących się w niekorzystnych warunkach materialnych. Ze świadczonej w ośrodku pomocy korzysta 50 podopiecznych. W roku szkolnym świetlica czynna jest od poniedziałku do piątku od godz. 11.00 do 19.00.
Z racji na prowadzoną działalność wychowawczą i edukacyjną, w placówce zatrudnienie znaleźli m.in.: pedagodzy, psycholodzy, terapeuci, nauczyciele przedmiotowi, lektor języka angielskiego, nauczyciel informatyki, robotyki, a także nauczyciel zajęć techniczno-naukowych. Priorytetem zatrudnionych w świetlicy pracowników jest codzienna pomoc w odrobieniu z podopiecznymi zadań domowych oraz wsparcie w przygotowaniu się do bieżących i kolejnych lekcji szkolnych. Po tych zajęciach podopieczni zasiadają do wspólnego obiadu. Następnie korzystają z zajęć dodatkowych np. z języka angielskiego, informatyki oraz techniczno-naukowych. W godzinach popołudniowych prowadzone są także zajęcia z psychologiem oraz terapeutami. Każdy z pracowników nastawiony jest na pracę z dzieckiem, na niesienie pomocy w każdej trudnej sytuacji zarówno szkolnej, jak i osobistej. Specjaliści pracujący w placówce oprócz pomocy edukacyjnej prowadzą także zajęcia profilaktyczne i socjoterapeutyczne. Ich celem jest m.in.: przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu, zagrożeniom wynikającym z sytuacji stresowych, podnoszenie świadomości na temat negatywnych skutków zachowań ryzykownych, uzależnień, konfliktów, zachowań aspołecznych i naruszających normy prawne. Pracownicy prowadzą szereg zajęć mających na celu podnoszenie samooceny wychowanków, wzajemnego zrozumienia i akceptacji siebie oraz otoczenia. Ważnym obszarem pracy wychowawców jest także uczenie młodych kultury osobistej, zasad dobrego wychowania, okazywania szacunku innym, dojrzałych relacji z innymi, odpowiednich postaw obywatelskich i moralnych, form aktywnego spędzania wolnego czasu oraz promocja idei wolontariatu.
Rozwijają pasje
Przez cały rok prowadzone są także zajęcia pobudzające ciekawość świata i rozwijające zainteresowania i pasje (czytelnictwo, projekcje filmowe, akademie teatralne, gry i zabawy planszowe, doświadczenia chemiczne), zajęcia uczące zdrowego stylu życia i promujące aktywność fizyczną (turnieje sportowe, zabawy taneczne). Nie brakuje również wspólnych spacerów i wycieczek plenerowych. W każdy piątek podopieczni uczestniczą także w spotkaniach parafialnej grupy Światło-Życie, gdzie pogłębiają swoją duchowość, poznają przesłanie Pisma Świętego, nauczanie Kościoła oraz uczą się bycia odpowiedzialnym podmiotem wspólnoty religijnej.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
- Odbudowa katedry zbiega się z fenomenem odbudowywania wiary Europejczyków, zwłaszcza we Francji. Cieszymy się, że jest tu Kaplica Polska. Dziś wraca tu Jasnogórska Ikona po dokonanej renowacji. Tu będzie jakaś część Częstochowy - duchowy most do Pani z Jasnej Góry - mówił abp Tadeusz Wojda w homilii podczas Mszy św. sprawowanej w katedrze Notre- Dame w Paryżu. Dziś w Notre- Dame ma miejsce inauguracja odnowionej Kaplicy Polskiej i uroczyste ponowne wprowadzenie do niej kopii Ikony Jasnogórskiej. W wydarzeniu obok licznie zgromadzonych przedstawicieli Polonii francuskiej bierze udział Małżonka Prezydenta RP Marta Nawrocka.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
