Na początek bardzo ważna informacja – łuszczycą nie można się zarazić. To jedna z licznej grupy, obecnie dość częstych, chorób autoimmunologicznych. Zaliczamy do nich m.in. toczeń rumieniowaty, chorobę Hashimoto, stwardnienie rozsiane. Za portalem Medycyna praktyczna cytujemy wyjaśnienie, że choroby autoimmunologiczne to „choroby, w których przebiegu dochodzi do nieprawidłowej reakcji układu odpornościowego – ataku na własne tkanki. Choroby autoimmunologiczne mogą dotyczyć całego organizmu lub określonych tkanek i narządów. Reakcja układu odpornościowego wywołuje zapalenie, uszkodzenie komórek lub czynności danego narządu i towarzyszące temu objawy”.

Objawy

W przypadku klasycznego wariantu łuszczycy dochodzi do zaburzenia procesu regeneracji skóry. U osób zdrowych proces dojrzewania i obumierania komórek skóry trwa 26-28 dni. Mechanizm łuszczycy sprawia, że w niektórych obszarach ciała nowe komórki dojrzewają, zanim stare zdąża się złuszczyć, a cały cykl ulega skróceniu nawet do 4 dni. Z tego powodu skóra chorego staje się gruba, a na jej powierzchni tworzą się widoczne zmiany – ciemne plamy pokryte białoszarą łuską, odgraniczone od skóry zdrowej. Zmianom mogą towarzyszyć dodatkowe objawy, takie jak: świąd, pieczenie, pękanie i krwawienie w tych miejscach. Typowe zmiany występują najczęściej na kolanach i łokciach, stopach, plecach. Choroba ma też kilka rzadziej występujących odmian, w których zmiany lokują się w innych miejscach. Są to: łuszczyca skóry głowy, stawów, paznokci. Jej najcięższą postacią jest erytrodermia łuszczycowa, w której zmiany obejmują całe ciało.

Rozpoznanie i leczenie choroby jest domeną lekarza dermatologa, który ocenia zmiany, ogląda je przy pomocy dermatoskopu, może też zlecić biopsję skóry.

Przyczyny

Choroba ma najczęściej podłoże genetyczne. Potwierdza to fakt, że często dotyka osoby w jednej rodzinie. W dzieciństwie i u seniorów ujawnia się rzadko. Typowy pacjent, który zgłasza się po raz pierwszy do lekarza z objawami łuszczycy, reprezentuje grupę młodych dorosłych. Badania nad mechanizmami, które prowadzą do ujawnienia się choroby, a także do zaostrzenia jej objawów już po postawieniu diagnozy, wskazują na związek choroby ze stanem psychicznym – wysiew zmian następuje często w okresie stresu, konfliktów i napięć. Choroba „odzywa się” po przebytych ostrych infekcjach bakteryjnych i wirusowych, ale może też towarzyszyć infekcjom przewlekłym, np. zatok czy zębów. Mogą ją nasilać niektóre leki lub pory roku – częściej dokucza zimą, kiedy jest mało słońca.

Co robić?

Chociaż choroba jest nieuleczalna, można skutecznie łagodzić jej przebieg dzięki terapii, starannej pielęgnacji skóry i zdrowemu stylowi życia. Stosuje się leczenie miejscowe i ogólne. W ostatnich latach do leków starszej generacji zostały dołączone leki biologiczne, które wykazują dużą skuteczność. Obok leków mogą być stosowane fototerapia i fotochemioterapia. Skuteczność leczenia w dużej mierze zależy od systematyczności chorego oraz unikania czynników nasilających objawy choroby – istotne jest dbanie o dietę, ograniczenie używek i unikanie stresu. To ostatnie nie jest łatwe, zwłaszcza że łuszczyca mocno obciąża chorego psychicznie; pacjenci odczuwają obniżenie jakości życia, często izolują się od otoczenia, potrzebują czasu, aby nauczyć się żyć z tą chorobą.

Artykuł ma charakter informacyjny i nie stanowi porady w sensie medycznym