Święty Szarbel jest nośnikiem światła, ciszy i pragnienia Boga. W kościele Matki Bożej Królowej Polski i w Centrum Spotkań Jana Pawła II w Legnicy 12 października odbyło się IV Ogólnopolskie Spotkanie Katolickiego Ruchu Wspólnota św. Szarbela. Hasłem zjazdu były słowa: „Bóg przyjdzie z Libanu, a Jego chwała zabłyśnie jak światło” (Antyfona z okresu Adwentu).

Z gośćmi z Libanu

Specjalnie z Libanu na spotkanie przyjechał o. Charbel Beirouthy OLM z zakonu libańskich maronitów, były kustosz sanktuarium św. Szarbela w Annaya, który wygłosił 2 konferencje poświęcone libańskiemu mnichowi, znanemu z licznych cudów. Przybył też ks. Elie Lahoudo, proboszcz parafii w Byblos. Obecny był też ks. Dariusz Dąbrowski COr, filipin, krajowy moderator Wspólnoty św. Szarbela.

O św. Szarbelu i swojej podróży do Libanu opowiadał także bp Andrzej Siemieniewski, delegat Konferencji Episkopatu Polski dla wspólnot św. Szarbela i Maronickiej Fundacji Misyjnej. Uczestnicy mieli także okazję wziąć udział w nabożeństwie św. Szarbela, podczas którego wielu z nich przyjęło szkaplerz świętego, wysłuchać świadectw, a także uczestniczyć w Mszy św. w rycie maronickim. Nie zabrakło modlitwy o uzdrowienie przez wstawiennictwo świętego oraz namaszczenia jego olejem.

Do Legnicy przyjechało ok. 200 osób nie tylko z Polski m.in. z Zielonej Góry, Leszna, Poznania, Szczecinka, Lubina, ale i z zagranicy: z Włoch i Szwecji.

Święty z Libanu

Święty Szarbel urodził się 8 maja 1828 r. w Bika Kafra w północnym Libanie. Wstąpił do maronickiego klasztoru św. Marona w miejscowości Annaya, gdzie otrzymał zakonne imię Szarbel. Po studiach teologicznych w klasztorze w Kafifan i otrzymaniu święceń kapłańskich wrócił do klasztoru św. Marona, gdzie przebywał do 1875 r., następnie przeniósł się do znajdującej się w pobliżu pustelni, gdzie spędził ostatnie 23 lata życia.

Zmarł 24 grudnia 1898 r. Po pogrzebie o. Szarbela miało miejsce niezwykłe zjawisko. Nad jego grobem pojawiła się niezwykła, jasna poświata, utrzymująca się przez wiele tygodni. Ponadto z jego ciała wydzielała się ciecz, określaną przez świadków jako pot i krew. Została ona uznana za relikwię. Rozpoczął się ruch pielgrzymkowy do tego miejsca, a ponadto za jego wstawiennictwem wielu ludzi zaczęło doznawać uzdrowień.

W grudniu 1965 r. papież Paweł VI ogłosił go błogosławionym, a w październiku 1977 r. został kanonizowany przez tegoż papieża, ponieważ Kościół maronicki jest Kościołem katolickim obrządku wschodniego, w pełnej komunii ze Stolicą Apostolską. Maronici to katolicy obrządku zachodnio-syryjskiego. Zamieszkują Liban, Syrię, Palestynę, Egipt i Cypr.