Sofoniasz jest jednym z dwunastu proroków mniejszych w Biblii Hebrajskiej. Przypisywana mu księga należy do krótszych tekstów biblijnych, składa się z trzech rozdziałów. Prorok działał za panowania króla Judy – Jozjasza, ok. 640-609 r. przed Chrystusem. Sofoniasz urodził się w czasach wielkich społecznych, politycznych i religijnych zawirowań w Judzie. Wywodził się z dynastii królewskiej, był potomkiem króla Ezechiasza (por. So 1, 1). Pisząc o tym, podkreśla swój autorytet prorocki i uwiarygadnia swoje posłannictwo. Przepowiadanie prorockie Sofoniasza przypada na burzliwy okres dominacji Asyrii i ostatecznego upadku północnego królestwa Izraela. Zasadniczy wpływ na jego misję miały religijne reformy króla Jozjasza, który dążył do przywrócenia prawowiernego kultu w Judzie.

Przesłanie proroka Sofoniasza ogniskuje się wokół tematu dnia Pańskiego. Ten centralny element wskazuje na czas Boskiego sądu i manifestacji Bożej sprawiedliwości. Królestwo Judy musi się skonfrontować ze swoją teraźniejszością, w przeciwnym razie religijne i społeczne zaniedbania doprowadzą Jerozolimę do upadku. Bałwochwalstwo oraz niesprawiedliwość społeczna nie pozostaną bezkarne. W związku z tym Sofoniasz wzywa swoich rodaków do nawrócenia, wyrażającego się w „szukaniu Pana”. Drogą powrotu i pojednania jest ponowne odkrycie Przymierza i dochowanie mu wierności. Prorok przekazuje także przesłanie nadziei i odnowy. Reszta Izraela, która pozostanie wierna, otrzyma od Boga błogosławieństwo. Grzeszność ludu nie przekreśla Bożego miłosierdzia. Izrael zostanie odbudowany dzięki Bożej łaskawości.

Sofoniasz łączy poetycki język z żywymi obrazami, przez które wyraża swoje przesłanie, a mianowicie zapowiada sąd i jednocześnie wzywa do zachowania ufności w Bożą łaskawość. Prorok ostrzega przed zbliżającym się sądem Bożym, który będzie miał uniwersalny charakter. Bóg pociągnie do odpowiedzialności nie tylko sąsiednie narody, ale przede wszystkim Judę. Wezwanie do pokuty obejmuje wszystkich bez wyjątku. Muszą oni odwrócić się od fałszywych bożków i powrócić na drogę wierności prawdziwemu i jedynemu Bogu. Ostatnie słowo zawsze należy do Boga, który jest gwarantem nadziei. Rozproszony lud zostanie zebrany, oczyszczony i „przeprowadzony” na bezpieczne miejsce. Zbawienie pochodzi jedynie od Boga, który jest obecny pośród swojego ludu i napełnia go radością. Nie jest On Bogiem odległym, ale jest Kimś, z kim można nawiązać osobistą i bliską relację.

Sofoniasz podkreśla suwerenność Boga. Kieruje On historią i ludzkim losem. Jego sąd jest sprawiedliwy, co nie wyklucza miłosierdzia i współczucia względem zachowujących wierność Przymierzu. Przesłanie Sofoniasza uświadamia nam powagę grzechu i podkreśla znaczenie pokuty. Jednocześnie zawiera wezwanie do ufności i nadziei, ponieważ do sprawiedliwego i miłosiernego Boga należy ostatnie słowo zarówno w dziejach świata, jak i w naszej osobistej historii.