Słynny słoweński filozof i... marksista Slavoj Žižek stwierdził w wywiadzie udzielonym w 2008 r., że „wszystkie najlepsze marksistowskie analizy są zawsze analizami porażek”. Myśl oczywista i jednocześnie zawierająca klucz do dzisiejszej rzeczywistości. Marksiści, dziś ukryci pod kryptonimami neokonserwatystów, ekologów, postępowców, liberałów, a nawet, jak w przypadku Ursuli von der Leyen, chrześcijańskich demokratów, skwapliwie lubią rozważać zbiorowe nieszczęścia, do których sami – swoją ideologiczną zaciekłością – doprowadzili. Mówiąc o marksistach, mam na myśli nie tylko dziwacznie powiązanego z Heglem Karola Marksa, ale także Zygmunta Freuda i ludzi takich jak Jacques Lacan czy współcześnie Yuval Noah Harari. Ukąszeni Heglem, przekonani do uszczęśliwiania ludzi na siłę i wbrew ich woli, niewiele się zmieniają. Fascynują ich nieuchwytne utopie, których próby realizacji sprowadzają na całe społeczeństwa i narody niedole i cierpienia. Oczywiście, jest to skrajnie odmienny kierunek myślenia od zakorzenionego w tzw. common sense konserwatyzmu. Tam, gdzie konserwatysta pochyla się nad rośliną, aby odkryć i zrozumieć jej strukturę, marksista wyrywa ją z korzeniami i rozkłada na czynniki pierwsze, aby w ten sposób zbudować roślinę doskonalszą. Najprostsza różnica polega więc na tym, że w marksizmie człowiek samemu sobie przyznaje przymioty stwórcy nieograniczonego i tym samym chce diametralnie zmienić i przekształcać świat. Pokutuje w tym nieodkryty dziś jeszcze zbyt głęboko duch żydowskiej kabały, która z natury uważa, że świat jest pełen światła, które wylało się z roztrzaskanego naczynia boskiej wiedzy i piękna, i teraz trzeba to światło samodzielnie, przez ludzi, odkryć, przekształcić i wznieść na powrót w górę. Prometejskie złudzenia marksistów oferują w istocie rywalizację z Mistrzem Stworzenia – Bogiem Wszechmogącym o panowanie nad istniejącą świadomością i – co z tego wynika – nad wszystkim, co istnieje.

Wiem, że ciężko brnie się Państwu przez te filozoficzne zawijasy, ale one są konieczne, aby jasno i precyzyjnie spojrzeć na naturę tego, co się teraz dzieje. Nie są to bowiem zjawiska dziejące się samorzutnie i przynoszące jedynie losowe efekty.

Jeżeli do zakreślonego powyżej kręgu myślenia dodamy jeszcze spór o duszę, otrzymamy dość precyzyjny opis pola walki. Współczesny marksizm został bowiem wzbogacony całą historią myśli, która zrównuje człowieka z wszelkimi innymi bytami ożywionymi. Od indyjskiego Mahawiry, przez Jeremy’ego Benthama („każdy liczy się za jednego, a żaden za więcej niż jednego”), Johna Stuarta Milla, aż po współczesnego Toma Regana (autora pracy Sprawa praw zwierząt) odnajdujemy uporczywe próby zrównywania istnienia człowieka ze wszystkim, co żyje. Nie ma tu mowy o żadnej nieśmiertelnej duszy. Australijski filozof Peter Singer twierdzi wręcz, że zwierzęta trzeba wyzwolić spod ludzkiej tyranii, bo „w cierpieniu zwierzęta są nam równe” (Wyzwolenie zwierząt, 1975 r.).

Czy zatem – gdy zdamy sobie sprawę z dominacji marksistowskich poglądów w międzynarodowych instytucjach, mediach, finansjerze, wśród celebrytów i na uczelniach wyższych – możemy się dziwić, że żyjemy w epoce zaplanowanej katastrofy?

Migracja zniszczy kolebkę zachodniego myślenia, którą jest Europa. Odzwierciedleniem tego będą bandytyzm na ulicach, brud i zaraza wypełzająca z każdego kąta, upodlenie kobiet i wykorzystywanie dzieci. Ekonomia rozleci się jak domek z kart, a biały człowiek stanie się obiektem nienawiści i polowania. To tylko konsekwencje tak zaplanowanej przyszłości świata, który nie chce Boga.

Polska stoi przed przyspieszoną dewastacją na wzór zachodni. Możemy ją jeszcze uratować, tworząc azyl dla ludzi wartości, ale aby to się ziściło, musimy odważnie wkroczyć w sferę publiczną, ze sztandarami Boga Jedynego!