Pogrzeb kard. Jaime Ortegi y Alamino odbył się 28 lipca w Hawanie. Zmarły w 83. roku życia purpurat był arcybiskupem stolicy Kuby przez 35 lat. Odegrał kluczową rolę w historycznym zbliżeniu między Kubą i Stanami Zjednoczonymi w 2014 r., a także w dialogu między Kościołem i komunistycznymi władzami Kuby.
Przez trzy dni ciało zmarłego 26 lipca kardynała było wystawione w katedrze, po czym złożono je w trumnie, którą ustawiono na podłodze przed ołtarzem głównym.
Pogrzebowej Mszy św. przewodniczył następca kard. Ortegi, abp Juan de la Caridad García Rodríguez. Koncelebrowali nie tylko kubańscy biskupi, ale także kard. Seán Patrick O’Malley z Bostonu, abp Thomas Wenski z Miami i abp Roberto Gonzalez Nieves z Portoryko.
Obecni byli przedstawiciele najwyższych władz państwowych i partyjnych Kuby: Salvador Valdés Mesa, pierwszy wiceprzewodniczący Rady Państwa i Rady Ministrów, Esteban Lazo Hernández, przewodniczący Zgromadzenia Narodowego Władzy Ludowej oraz Roberto Morales Ojeda, wiceprzewodniczący Rady Państwa i Rady Ministrów - wszyscy trzej są członkami Biura Politycznego Komunistycznej Partii Kuby. Szef partii Raúl Castro Ruz oraz przewodniczący Rady Państwa i Rady Ministrów Miguel Díaz-Canel Bermúdez, przebywający z wizytą w Wenezueli, przesłali na pogrzeb wiązanki kwiatów.
Chargé d’affaires nuncjatury apostolskiej w Hawanie prał. Jean-François Simonart odczytał telegram kondolencyjny, jaki w imieniu papieża Franciszka nadesłał kard. Pietro Parolin, sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej.
W homilii abp García Rodríguez mówił o swym poprzedniku jako wiernym pasterzu, dziękując Bogu za jego inspirujące i wzorcowe życie kapłańskie. Nazwał go myślicielem, twórca, przyjacielem kultury, który jako pontifex (budowniczy mostów) dbał o to, by ci, którzy byli od siebie odlegli geograficznie, religijnie, filozoficznie i politycznie spotykali się we wzajemnym poznawaniu się i dialogu.
Gdy trumnę kardynała wynoszono z katedry rozległy się długo trwające brawa. Przy dźwięku dzwonów i śpiewu pieśni kościelnych orszak żałobny odjechał na cmentarz Kolumba, gdzie kard. Ortega spoczął w tamtejszym Panteonie Biskupów.
- Chcę z tobą porozmawiać o Ameryce Łacińskiej, bo dziś po południu będziesz papieżem - takie słowa skierował do kard. Jorge Bergoglio podczas konklawe w marcu 2013 r. kubański kardynał Jaime Ortega y Alamino. Arcybiskup Hawany opowiedział o tym w wywiadzie dla miesięcznika swej archidiecezji „Palabra Nueva”, który ukazał się z datą 25 marca.
- W dniu, w którym papież Franciszek został wybrany, jechałem z nim minibusem z Kaplicy Sykstyńskiej [gdzie odbywały się głosowania - KAI] do Domu św. Marty [gdzie kardynałowie mieszkali i się stołowali - KAI]. Padał deszcz, było zimno, siedzieliśmy obok siebie i powiedziałem: „Jorge, chciałbym chwilę z tobą porozmawiać”. Zapytał: „Kiedy?”. Odpowiedziałem: „Zaraz, mamy 40 minut do obiadu”. Zapytał, czy mój pokój jest duży, odpowiedziałem, że tak - taki mi przypadł w losowaniu - a jemu dano mały na piątym piętrze. Dał mi znak: „Zejdę do twojego pokoju”. „Chcę z tobą porozmawiać o Ameryce Łacińskiej, bo dziś po południu będziesz papieżem” - wyjaśniłem. „Beh, si no se vira la tortilla” (Cóż, o ile sprawy nie przybiorą innego obrotu...) - uciął krótko - relacjonuje kard. Ortega.
Ponad 1200 lat dzieli nas od czasów, w których żył i działał św. Hubert. Właśnie ta różnica dwunastu wieków sprawiła, że na to, co o nim wiemy, składają się: prawda, legendy
i mity.
Prawdopodobnie urodził się w 655 r. w znanej i znakomitej rodzinie, na obszarze dzisiejszych Niderlandów. W wieku około 18 lat został oddany na dwór
króla Frankonii, a tam poślubił córkę Pepina z Heristal, z którą miał przynajmniej jednego syna. Przez kilka lat pełnił życie pełne przygód jako rycerz. Później został
kapłanem i uczniem św. Laparda, a po jego śmierci, ok. 708 r. objął po nim półpogańską diecezję Maastricht. Miał ogromne zasługi w nawracaniu na wiarę chrześcijańską
swoich ziomków, którzy dotychczas czcili bożków germańskich. Zmarł w Liege około 727 r., gdzie pochowano go w tamtejszej katedrze. W 825 r. część jego relikwii
przeniesiono do Andage, które od tej chwili otrzymało nazwę Saint Hubert.
Kult św. Huberta bardzo szybko szerzył się w Europie. Jako patron myśliwych odbierał cześć od XI w., co szczególnie może dziwić, gdyż w najstarszych pismach brak informacji na
temat jego działalności na niwie łowieckiej. W XIV w. kult św. Huberta połączono z elementami kultu św. Eustachego. Św. Eustachy żył na przełomie I i II w.
Z tego okresu pochodzi słynna legenda o jeleniu. Św. Eustachy jeszcze jako Placydus był naczelnikiem wojskowym cesarza Trajana i oddawał cześć bożkom rzymskim. W czasie
jednego z polowań ujrzał jelenia z krzyżem pośrodku poroża. Jeleń nakazał Placydusowi ochrzcić się i przyjąć imię Eustachy. Kult św. Eustachego popularny był zwłaszcza
w Kościele wschodnim.
Apokryfy o św. Hubercie przeniosły motyw jelenia na grunt chrześcijaństwa zachodniego, umieszczając je w realiach VII w. Mówi się, że gdy żona Huberta wyjechała do swojej umierającej
matki, jej osamotniony mąż zaczął hulaszcze życie, a nade wszystko pokochał polowania, które zmieniły się w rzezie zwierzyny prowadzone bez umiaru. W trakcie jednego z takich
polowań Hubert ujrzał wynurzającego się z kniei wspaniałego jelenia z krzyżem, jaśniejącym niezwykłym blaskiem pomiędzy pięknymi rozłożystymi rogami. Jednocześnie usłyszał nieziemski
głos: „Hubercie! Dlaczego niepokoisz biedne zwierzęta i zapominasz o zbawieniu duszy?”.
Wydarzenie to spowodowało wewnętrzną przemianę Huberta, który od tego momentu zmienił swoje życie. Kanonizowany po śmierci, został patronem myśliwych, a dzień jego śmierci i przeniesienia
jego relikwii do klasztoru w Andagium - 3 listopada jest świętem myśliwych. Kolejne wątki kultu Świętego dodali pewnie sami myśliwi, którzy mają niezwykłą wyobraźnię.
Ze względu na swoje życie, związane z radykalnym, gwałtownym nawróceniem, jest św. Hubert dzisiaj niezwykle popularny. Dynamizm jego życia i nawrócenia może utwierdzać w przekonaniu,
że każdy z nas ma szansę zmienić swoje życie na lepsze, a dla każdego chrześcijanina głos z nieba: „Hubercie! Odmień swoje życie...” - jest wezwaniem
do stawania się lepszym, bardziej doskonałym, świętym.
Na grobie św. Piotra Konstantyn kazał wznieść świątynię. Bazylika Konstantyna przetrwała ponad tysiąc lat, ale była w tak złym stanie, że na początku XVI w. Juliusz II podjął decyzję o zburzeniu grożącej zawaleniem bazyliki. Prace przy budowie nowego kościoła trwały ponad sto lat – nowa bazylika św. Piotra została konsekrowana 18 listopada 1626 r. przez Urbana VIII. Następnie należało przebudować plac przed nową, monumentalną świątynią.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
