Bp Jerzy Samiec zaznaczył, że wolą zmarłego było, by pogrzeb stał się okazją do oddania chwały Bogu. „Patrząc na życie biskupa Szarka, możemy stwierdzić, że w całości wypełnił deklarację: oto jestem! Często mówi się, że był budowniczym. Powiedziałbym, że był sadownikiem, który gdziekolwiek się znajdował, sadził drzewa owocowe, jabłonie” –powiedział, dzieląc się wspomnieniem ostatniej rozmowy telefonicznej, jaką przeprowadził z bp. Szarkiem krótko przed śmiercią.

Prezydent Andrzej Duda podkreślił, że zmarły biskup „dał się poznać jako troskliwy duszpasterz i znakomity organizator”. „Zasłużony dla rozwoju wspólnoty luterańskiej w okresie zniewolenia komunistycznego, w roku 1991 otrzymał szczególny mandat zaufania, jakim była funkcja biskupa Kościoła. Pełnił ją przez dziesięć lat, stawiając czoła wielu wyzwaniom tamtego czasu - na gruncie głębokich przemian społecznych i ekonomicznych oraz w sferze duchowości” – napisał, przypominając, że bp Szarek przez dwie kadencje był prezesem Polskiej Rady Ekumenicznej. „Przyczynił się do uzgodnienia treści oraz podpisania historycznej deklaracji Kościołów w Polsce o wzajemnym uznaniu ważności sakramentu chrztu” – nadmienił Andrzej Duda.

Odczytano także list od byłego szefa Parlamentu Europejskiego Jerzego Buzka, w którym pochodzący ze Śląska Cieszyńskiego polityk wspominał znanego mu osobiście duchownego. „Miał dar mówienia prosto i z przekonaniem o sprawach trudnych, o naszych słabościach, powinnościach. Tam, gdzie przebywał, pozostawił ludzi ufnych, oddanych i wiernych” – zauważył w liście.

Na ręce biskupa luterańskiego list kondolencyjny od ordynariusza diecezji bielsko-żywieckiej bp. Romana Pindla przekazał ks. prof. Jan Budniak. „Dla nas, katolików, wart podkreślenia jest fakt, że śp. Biskup Jan Szarek jako przewodniczący Polskiej Rady Ekumenicznej trzykrotnie uczestniczył w spotkaniach z papieżem Janem Pawłem II. Oddaję wraz z Wami w ręce dobrego Boga życie Waszego Pasterza, poświęcone służbie Jezusowi i ludziom. Modlę się też za nas wszystkich, których łączy chrzest i wiara w Jezusa Chrystusa, jedynego Pana i Zbawiciela, abyśmy i my pamiętali zawsze o słowach św. Pawła: ‘Nikt zaś z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie: jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana; jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. I w życiu więc i w śmierci należymy do Pana’ (Rz 14, 7-8)” – napisał bp Pindel.

W nabożeństwie udział wzięli liczni przedstawiciele Kościoła luterańskiego oraz innych wyznań. Obecny był m.in. prezes Synodu Kościoła ewangelicko-augsburskiegio ks. Adam Malina, były zwierzchnik diecezji cieszyńskiej Kościoła luterańskiego Paweł Anweiler, bp Marek Izdebski z Kościoła ewangelicko-reformowanego oraz ks. prof. Jan Budniak z Cieszyna, bielsko-żywiecki referent ds. ekumenizmu.

Bardzo osobiste słowa pożegnania wypowiedział nad urną ks. Leszek Czyż, proboszcz luterańskiej parafii w Wiśle Malince.

Po uroczystości w kościele urnę z prochami przeniósł do samochodu syn bp. Szarka ks. Piotr Szarek, proboszcz ewangelickiej parafii w Starym Bielsku. Dalsza część uroczystości odbyła się na bielskim cmentarzu ewangelickim, na którym spoczął pochodzący z Bielska były zwierzchnik polskich luteran. Nad mogiłą głos zabrał bp Waldemar Pytel, zwierzchnik luterańskiej diecezji wrocławskiej. W tym samym czasie w kościołach i kaplicach ewangelickich w Polsce zabiły dzwony.

Biskup senior Jan Szarek zmarł 8 października br. w Cieszynie. Chorował na Covid-19. Urodził się 13 lutego 1936 w Bielsku. 6 stycznia 1991 r. Synod wybrał go Biskupem Kościoła ewangelicko-augsburskiego w RP. W 1993 r. został prezesem Polskiej Rady Ekumenicznej na pięcioletnią kadencję. W 1996 r. wybrano go ponownie na to stanowisko. Trzykrotnie spotykał się z przebywającym w Polsce papieżem Janem Pawłem II w Warszawie (1991), Wrocławiu (1997) i Drohiczynie (1999).

Jako przedstawiciel Kościoła luterańskiego w Polsce uczestniczył w Walnych Zgromadzeniach Światowej Federacji Luterańskiej oraz Światowej Rady Kościołów. Przez całe życie związany z tzw. ruchem społecznościowym w polskim luteranizmie, którego jednym z czołowych prekursorów był ks. Karol Kulisz.

W marcu 2000 Synod wybrał go na pierwszego prezesa Diakonii Kościoła. Stanowisko to pełnił do 2005 r. W 2001 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie.