W ostatnim czasie katolicy w Polsce spotkali się z niezwykle agresywnymi wystąpieniami i działaniami pewnych polityków głoszących hasła antykościelne w imię zasady neutralności światopoglądowej. Już w minionych czasach tego rodzaju hasła były zasłoną dla ateizacji i programowej laicyzacji. Obecnie za tymi hasłami kryją się różnorakie fobie, libertynizm i chęć przypodobania się niewielkim, ale wpływowym organizacjom antykościelnym. Nic dziwnego, że Kościół głosi potrzebę, a nawet konieczność kształtowania opinii publicznej. W realizacji tego zadania powinni wziąć udział wszyscy, a zwłaszcza ludzie mediów. Ze względu na wagę sprawy i występujące trudności powinni oni spotkać się ze strony Kościoła z właściwą pomocą. Ta pomoc jest potrzebna, ponieważ w życiu społecznym ludzie dokonują niezliczonych wyborów dotyczących środków przekazu. Choć treść tych wyborów jest różna, jednak wszelkie wybory podejmowane przez ludzi mają swój ciężar etyczny i podlegają ocenie moralnej. Aby właściwie wybrać, dokonujący wyborów muszą znać zasady porządku moralnego i ściśle je wcielać w życie. Kościół wnosi długą tradycję mądrości moralnej, zakorzenionej w Bożym objawieniu i refleksji ludzkiej. Jej częścią są zasady nauki społecznej Kościoła, które stanowią ochronę wymiaru duchowego, a także chronią przed uleganiem permisywizmowi i konsumizmowi. Na przykład „kultura mądrości - właściwa Kościołowi - może uchronić medialną kulturę informacji przed staniem się bezsensownym gromadzeniem faktów”. Szczególnym wkładem Kościoła w sprawy ludzkie, w tym także w dziedzinę przekazu społecznego, jest podkreślenie godności i wymóg poszanowania dla osoby ludzkiej w przekazie medialnym (Jan Paweł II „Fides et ratio”, 36-48).
Jednak pojmowanie opinii publicznej przez Kościół różni się zasadniczo od pojmowania świeckiego. Świecka opinia publiczna ma zabezpieczyć i chronić porządek i prawa pluralistycznego społeczeństwa, zabezpieczać przed narzucaniem ideologii czy różnych form dominacji i zniewoleń. Natomiast przepowiadanie Ewangelii dotyczy innego poziomu: głosi zbawienie i wyzwolenie od najbardziej radykalnej alienacji, którą jest nieposłuszeństwo wobec Boga i grzech. Nakaz publicznego głoszenia Ewangelii sprawia, że dla Kościoła opinia publiczna powinna być traktowana jako miejsce chrześcijańskiego świadectwa. Niekiedy Kościołowi w jego społecznym zaangażowaniu zagraża sytuacja, iż stanie się wcieleniem „religii cywilnej”, w której motywy świeckie, narodowe, polityczne czy inne, przewyższą religijne. Ta możliwość nie powinna powstrzymywać wiernych przed dawaniem świadectwa, które jest budowaniem autentycznej opinii publicznej.
Podstawowe teksty nauki społecznej Kościoła potwierdzają to stanowisko: „Aby ożywiać duchem chrześcijańskim doczesną rzeczywistość, służąc - jak zostało to powiedziane osobie i społeczeństwu, świeccy nie mogą rezygnować z udziału w „polityce”, czyli w różnego rodzaju działalności gospodarczej, społecznej i prawodawczej, która w sposób organiczny służy wzrastaniu wspólnego dobra; Ojcowie synodalni stwierdzali wielokrotnie, że prawo i obowiązek uczestniczenia w polityce dotyczy wszystkich; formy tego udziału, płaszczyzny, na jakich się on dokonuje, zadania i odpowiedzialność mogą być bardzo różne i wzajemnie się uzupełniać”. Następne zdanie dokumentu, odnośnie do obowiązku dawania świadectwa w życiu publicznym, a więc także w formowaniu opinii publicznej, jest szczególnie ważne: „Ani oskarżenia o karierowiczostwo, o kult władzy, o egoizm i korupcję, które nierzadko są kierowane pod adresem ludzi wchodzących w skład rządu, parlamentu, klasy panującej czy partii politycznej, ani dość rozpowszechniony pogląd, że polityka musi być terenem moralnego zagrożenia, bynajmniej nie usprawiedliwiają sceptycyzmu i nieobecności chrześcijan w sprawach publicznych (...) równocześnie pilnym i odpowiedzialnym zadaniem świeckich jest dawanie świadectwa tym wartościom ludzkim i ewangelicznym, które posiadają wewnętrzny związek z działalnością polityczną, jak wolność, sprawiedliwość, solidarność, wierne i bezinteresowne oddanie sprawie wspólnego dobra...” (Jan Paweł II „Christifideles laici”, nr 42). Powyżej przytoczone stwierdzenia stanowią zachętę przede wszystkim do odważnego wyrażania swoich poglądów oraz uczestniczenia w życiu społeczeństwa, z wykluczeniem jakiejkolwiek formy dyskryminacji. Fundamentalne znaczenie wpływu katolików na życie publiczne podkreśla także kard. J. Ratzinger, gdy pisze: „tam gdzie Bóg i ustanowiona przez Niego podstawowa forma ludzkiej egzystencji zostaje usunięta z życia publicznego i przesunięta jedynie w prywatną, subiektywną przestrzeń życia, tam ulega likwidacji również samo pojęcie prawa, a przez to fundament pokoju” (J. Ratzinger, „Wendezeit für Europa” Freiburg 1991, s. 38 - tłum. aut.). Oznacza to, że kształtowanie wrażliwego sumienia, wychowanie społeczeństwa w duchu wiary oraz do dawania świadectwa w życiu publicznym jest tworzeniem fundamentu dla pokoju i sprawiedliwości. Również liturgia Kościoła wiąże się z przekazywaniem wiary, stanowi więc środek budowania opinii publicznej. Inną postać opinii publicznej kształtują procesy socjalizacji zachodzące w ramach rodziny, której promocja i obrona dokonuje się w mediach katolickich. Do tego dochodzi polityczny system komunikacji opinii publicznej, który funkcjonuje w rodzinie i w procesach rodzinnej socjalizacji.
Istnieją więc różne wpływy socjalizacji i stosunki napięcia między relacjami osobowymi i opinią publiczną. Zgodnie z zasadą pomocniczości, opinia publiczna w Kościele winna być środkiem budzenia odpowiedzialności za wspólnotę, jej ład i kierownictwo. Wszyscy członkowie wspólnoty kościelnej mają prawo i obowiązek kształtowania opinii publicznej w Ludzie Bożym, by w ten sposób przyczyniać się do wzrostu dobra wspólnego Kościoła lokalnego, partykularnego i powszechnego. Opinia publiczna w Kościele zakłada funkcję krytyczną i kontrolną, przy czym ta krytyka nie powinna być przeprowadzana przeciw Kościołowi, lecz w Kościele i dla dobra Kościoła, co może owocować ożywieniem wiary i zwiększeniem wiarygodności Kościoła.