Są takie dni w życiu, kiedy pełni niecierpliwości zdajemy się czegoś oczekiwać. Napełnia nas wtedy ogromna radość, ale także i niepewność. Obok spokojnego oczekiwania idzie w parze chęć jak najszybszego przeżycia tego, na co z utęsknieniem wyczekujemy. A czekać można na dzień imienin, urodzin, na upragniony wyjazd, na spotkanie, na dzień ślubu, na moment święceń kapłańskich czy profesji zakonnej...
W seminaryjnym życiu jest taki dzień, w którym alumn trzeciego roku zdejmuje krawat, marynarkę i zakłada sutannę, która ma stać się od tej chwili czytelnym symbolem nowego człowieka. Przyoblekając sutannę, ubiera się zarazem w "pełną zbroję Bożą", dzięki której będzie "mógł się ostać wobec podstępnych zakusów diabła". Stanie wtedy jako czytelny świadek Chrystusa wobec świata "z przepasanymi prawdą biodrami", "z obleczonym pancerzem, którym jest sprawiedliwość" oraz będąc obutym "w gotowość głoszenia dobrej nowiny o pokoju" (por. Ef 6, 10-15).
Uroczysta Msza św. z obrzędem obłóczyn miała miejsce 30 października br. w bazylice katedralnej. Sutannę przywdziało 15 alumnów trzeciego roku WSD we Włocławku: Robert Dynakowski - parafia Zaduszniki, Arkadiusz Kamiński - Brześć Kujawski, Tomasz Kleczewski - Młodojewo, Bartłomiej Kozłowski - Kikół, Tomasz Malinowski - Korczew, Marcin Matynka - Kłóbka, Łukasz Płóciennik - Białków Kościelny, Marcin Romanowski - Konin, św. Wojciecha; Michał Skowroński - Kazimierz Biskupi, Marcin Topolski - Grzegorzew, Marcin Walka - Zbrachlin, Marcin Wasielewski - Kowal, Bartłomiej Wiśniewski - Włocławek, św. Józefa; Łukasz Wysocki - Tuliszków, Karol Zając - Grzegorzew.
Celebracji liturgicznej, podczas której księża moderatorzy, profesorowie, alumni, rodzice, krewni oraz zaproszeni goście prosili Boga o umocnienie na drodze powołania alumnów mających przywdziać szatę duchowną, przewodniczył bp Stanisław Gębicki, a homilię wygłosił ks. Stanisław Jankowski SDB. Wspólna modlitwa zgromadzonych w katedrze włocławskiej koncentrowała się na tym, aby sutanna była dla nowo obłóczonych jeszcze większą zachętą, aby "coraz mocniej przyłożyć ręce do pługa na Bożej roli i nie oglądać się wstecz", oraz by wytrwale naśladując Chrystusa, stali się kiedyś godnymi głosicielami i sługami Bożych tajemnic. Podkreślał to w homilii ks. S. Jankowski, wykazując, że już "w sakramencie chrztu zwlekliśmy z siebie dawnego człowieka z jego uczynkami, a przyoblekliśmy się w nowego człowieka, który według Boga jest stworzony w sprawiedliwości i prawdziwej świętości", że przyoblókłszy się w Chrystusa, staliśmy się kimś jednym w Chrystusie. Ukazał to na przykładzie starotestamentalnego Józefa oraz przypowieści o zaproszonych na ucztę. Kaznodzieja zachęcał też nowo obłóczonych do posiadania marzeń, żywienia ideałów, nie tylko tych, aby "zostać księdzem", ale by "pozwolić się prowadzić Duchowi Bożemu tymi drogami, które Ojciec wyznaczył, a Syn przetarł jako Założyciel Kościoła i Najwyższy Kapłan". Na zakończenie homilii prosił, aby Pan i Mistrz ich powołania kapłańskiego umocnił ich wolę, aby czynili postępy na drodze ku kapłaństwu, aby się rozwijali duchowo, wzrastali w łasce u Boga i u ludzi. Życzył im także, aby uroczystość obłóczyn była szczęśliwym początkiem ich posługiwania w szeregach powołanych uczniów i apostołów Chrystusa.
Po homilii miał miejsce obrzęd obłóczyn oraz błogosławieństwo nowo obłóczonych. W słowie skierowanym do alumnów po modlitwie po Komunii św. Ksiądz Biskup podkreślił, że tego dnia każdy z nich uczynił krok ku Chrystusowemu kapłaństwu, które wymaga odwagi w głoszeniu współczesnemu światu orędzia o zbawieniu i wskazywaniu na Chrystusa jako Drogę, Prawdę i Życie.
Każda uroczystość obłóczyn napełnia zgromadzonych na Liturgii wzniosłymi nastrojami i uczuciami. Ważne jest jednak to, aby nie stały się one tylko przedstawieniem w trakcie seminaryjnych studiów. Bo uniesienia i nastrój chwili mogą szybko przeminąć, sutanna może stracić swój wyjątkowy charakter, a przecież pozostaje jeszcze wierność danemu słowu wobec wspólnoty Kościoła oraz perspektywa radości wynikającej ze służenia ludowi Bożemu w kapłaństwie.